تولدی دیگر
بسیاری تولد را زادروز می‌دانند و تاریخش را مبدا حیات خود می‌خوانند. در تولد «بیولوژیکی» فرد ناتوان، خام و چشم‌بسته زاده می‌شود و همگان بدورش حلقه می‌زنند تا وی را از گزند طبیعی و غیرطبیعی مصون دارند. به جرات می‌توان گفت که تولد «زیستی» وجه اشتراک انسان‌هایی است که می‌کوشند مایحتاج زندگی را تامین و حیات‌شان را طویل کنند. در چنین زندگانی تغذیه، جان‌پناه و ضروریات معیشتی اولویت پنداشته می‌شود و اقسام معرفت‌شناسی و مفاهیم در آن غایبند و تنها در مناصب و رویدادها به شکلی شعارگونه از دهان خارج می‌شوند و دوباره به عدم پیوند می‌خورند.
اما در میان‌مان هستند انسان‌هایی که تولد زیستی را به جای می‌گذارند و در نقطه‌ای دست‌خوش «تولد اعلایی» می‌شوند. اقسام تجارب دنیوی و معنوی آنان را چنان سیقل می‌دهند که دیگر آن پیشین نیستند. کلام‌شان نافذ است و از پختگی و دانایی لبریزند.
آنها از این پس می‌گویند، می‌نویسند، می‌زیند، می‌تازند و همگان پیروی می‌کنند. کلام‌شان معیار است و فعل‌شان مثال.
کاک سوران از آن‌هایی است که باید گفت تولد اعلایی خود را نیز از سر گذرانده است و گرچه لباس، غوت و منزلش همچون «ما» است، اما بینشش سال‌های نوری با ما فاصله دارد. سوران اکنون فرهنگ واژه‌ای جدید است که اگر به دنبال معنای لغاتی همچون ایستادگی، دانایی، روحیه و مهمتر از همه «معلم» هستید، باید آن را از دهان سوران بشنوید.
سوران تولدت مبارک و بگذارید آن را به زبان مادریش بگویم:
«سۆران گیان، لە دایک بوونت پیرۆزە»
انجمن صنفی معلمان کردستان (دیواندره)
۲۸ مرداد ۱۴۰۱