تشکل صادر کننده: کانون صنفی معلمان استان بوشهر
تاریخ صدور: ۱۰ مرداد ۱۴۰۱
شمس تبریزی می گوید:
چیزی که در سخن نمی گنجد؛ فقط با سکوت قابل فهم است!
به قول داستایفسکی:
ما معلمان استادِ سخن گفتن در سکوتیم!
در تمام زندگی معلمی مان،
با سکوت سخن گفتیم!
و سرتاسر تراژدیهای زندگی مان را
ساکت زیسته ایم!
ناچار فریاد برآوردیم آن گاه که دانستیم:
آنانی که فریادها را نمی شنوند؛ چگونه می توانند ترجمان سکوت را بیابند؟!
اما جامعه معلمان دردمند!
امروز می نالد که هیهات! سکوت مان از رضایت نیست!
و این سکوت بی رضایت به ما برخورده است!
سکوت امروز ما، زبان آرام رنجِ آوار شده بر سرمان است!
رنج دیدن اشک های فرزندان شریف ترین معلمان ایران که در بندِ شما هستند!
اشک هایی که گویی پنداشتید آبی است که از ناودان جاری شده نه از چشم های معصومِ منتظرِ مانده به در!
رنجِ دیدن سوز و گداز جدایی از عزیزان که پنداشتید فقط اسپندی بر آتش است و ندانستید درد جدایی را!
رنج اسارت قلم!
رنج در زنجیر بودن قدم های ثابت در راه آموزش انسانیت و شرافت!
رنج قلب های مالامال از عشق برای فرزندان ایران زمین که این روزها لبریز درد است!
🔺رنج زخمِ شما بر جلال و جبروت معلمان!
و هزاران درد بی درمان دیگر …
📌 #کانونصنفیمعلماناستانبوشهر ضمن باور قلبی و تکرار هزار باره ی این حقیقت که حقوق مان و فریادمان برحق است!
اعلام می کنیم زندان و سرکوب، سزای ندای حق طلبی نیست!
غل و زنجیر سزای فریاد عدالت خواهی نیست!
خواهان بازگرداندن معلمان شریف دربند به آغوش خانواده هایشان هستیم.
دهم امرداد 1401