تاریخ صدور : ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۹
تشکل صادر کننده: جمعی از فعالین رسانه‌ای حوزه آموزش و پرورش (نام‌های امضاکنندگان در پایان متن بیانیه ذکر شده است)
در هفته معلم سال ۱۳۹۹ علاوه بر صدور حکم اخراج آقای محمد حبیبی که موجب خشم و البته شگفتی و تاسف بسیاری از معلمان کنش گر گردید ؛ شاهد ابلاغ اجرای حکم حبس آقای نجات بهرامی معلم و روزنامه نگار بودیم .
معلمان از خود می پرسند در حالی که هنوز خاطره تلخ اجرای ناقص و غیرشفاف قانون مدیریت خدمات کشوری پس از مدت ها انتظار و بلاتکلیفی فقط منجر به افزایش تبعیض وحشتناک نه تنها در مقایسه شاغلان وزارت آموزش و پرورش با هم ردیفان خود در سایر دستگاه های مشمول این ” قانون عام ” که به اختلاف بسیار زیاد در حوزه ” صف و ستاد ” وزارت آموزش و پرورش انجامیده است و البته هر روز شاهد توجیهات مقامات مسئول برای جا انداختن این امر هستیم ؛ چرا مسئولان این وزارتخانه با فعالان صنفی این گونه برخورد می کنند؟ آیا بهتر نیست که حاکمیت با بالا بردن آستانه تحمل و رواداری ، موضع ملایم تر و منطقی تری با فرهنگیان داشته باشد ؟
آیا اخراج یک معلم که با همه مسائل و مشکلاتی که گریبان گیر وی و خانواده ایشان ناشی از ” حبس ” است توسط مسئولانی که باید منادی فرهنگ نقادی ، گفت و گو و مهم تر از آن اجرای ” منشور حقوق شهروندی ” که در همین دولت تصویب و کلی روی آن تبلیغات شده است ؛ منصفانه ، عادلانه و قانونی است ؟
از سوی دیگر ؛ فراخواندن آقای بهرامی که زمانی در مقام معاون رسانه ای مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش حداکثر تلاش خویش را برای به حداقل رساندن فاصله و شکاف ” اداره و مدرسه ” به کار می بست و از نظر ما و بسیاری ؛ قصد ایشان اصلاح امور و ارتقای بهره روی و رضایت مندی در سیستم و کمک به رفع مشکلات و بحران های آن بوده است ؛ آیا زندان رفتن ایشان در شرایط ناایمن و خطرناک ناشی از بیماری کرونا که تهدیدی جدی برای سلامت شهروندان است و نیز وضعیت و مشکلات جسمی که این معلم با آن دست به گریبان است ؛ امری انسانی و منطقی است ؟
آیا با زندان رفتن افرادی مانند آقای بهرامی و یا اخراج و تهدید سایر معلمان مشکلات حل می شوند ؟
تکلیف اصول قانون اساسی و حقوق ملت و تکالیف حاکمیت چه می شود ؟
انتقاد فعالان حوزه رسانه آموزش و پرورش به زندانی شدن نجات بهرامی و محمد حبیبی و اخراج و تهدید معلمان
آیا بهتر نیست که حاکمیت با بالا بردن آستانه تحمل و رواداری ، موضع ملایم تر و منطقی تری با فرهنگیان داشته باشد ؟
حل بحران ها راهش برخورد امنیتی و تهدید و ارعاب نیست .
اتخاذ موضع ” سکوت ” از سوی وزیر آموزش و پرورش که خود را نماینده آموزش و پرورش و ذی نفعان آن می داند در این شرایط قابل هضم و پذیرش نیست و بدون تردید در حافظه آموزش و پرورش و معلمان ثبت و ضبط خواهد گردید و جایی را برای ” دفاع ” در آینده باقی نخواهد گذاشت.
اگر توجیه مسئولان اجرایی در مورد آقای نجات بهرامی ، تکیه بر اصل تفکیک قوا باشد اما این مساله به هیچ وجه نافی تلاش و اهتمام ایشان برای تعامل و تفاهم وزیر آموزش و پرورش با رئیس قوه قضائیه و سایر مسئولان برای ممانعت از اجرایی شدن حکم حبس آقای بهرامی نیست .
شاید دست وزیر آموزش و پرورش در مورد اجرای حکم حبس آقای بهرامی بسته بوده است اما معلمان این پرسش را مطرح می کنند ؛ پس هیات تخلفات اداری وزارت آموزش و پرورش که زیر نظر مستقیم شخص وزیر فعالیت می کنند ؛ چرا این گونه با منتقدان و فعالان صنفی برخورد می کنند ؟
امیدواریم که تکریم معلم و تعظیم در برابر جایگاه ” معلم ” فقط در حد شعار و حرف نباشد .
انتظار ما از مسئولان توجه به خواسته های حداقلی و قانونی برای پیشرفت و ارتقای جامعه و گام های عملی برداشتن برای اعتماد سازی و احیای سرمایه اجتماعی است .
امضا کنندگان :
جواد بابازاده رها
مهدی بهلولی
علی پورسلیمان
شهرام جمالی
محمد داوری
ابوالفضل رحیمی شاد
محمد شیورانی
نرگس ملک زاده
ولی میرزا سیدی
حمزه علی نصیری
طاهره نقی ئی
محمدرضا نیک نژاد
علیرضا هاشمی